"کودک انسان در آغاز تولد، مانند مسافری است که با هواپیما در فرودگاه ناشناسی وارد می شود. نه سرزمینی را که بر آن فرود آمده می شناسد، نه زبان مردمش را می داند و نه علامت و نشانه ای آشنا می بیند. هواپیما برابر تونل فرود قرار می گیرد و این تنها مسافر از تونل عبور کرده به سالن فرودگاه می رسد. علاوه بر تمام ابهامات موجود، حتی فضای فرودگاه و سالن فرود را ابر و مِه ابهام که چشم باز مسافر را همتای چشم بسته ناتوان می کند، فرا گرفته است. کودک برای راه بردن به راز این سرزمین ناشناخته، تمام انرژی جسمی و روانی خود را بکار می گیرد و بیشتر از هر زمان دیگر در طول عمر «پیش رو»، یکپارچه توجه می شود که شاید وضعیت خود را بتواند ارزیابی کند. پس از حدود پنج شش ماه بتدریج ابرها و مِه ناشناسی در سالن ورود فروکش می کند و مسافر یک «منِ بیرون از من» را که تنها مستقبل او در این فرودگاه است می بیند. «این منِ بیرون از من » اهمیت فوق العاده ای در زندگی مسافر تازهِ وارد دارد.

این اوست که باید نیازهای مسافر را فراهم کند. نیازهای مادی و جسمی و امنیتی و هم نیازهای رو به افزایش روانی او را. از طرف دیگر، واکنش های این «منِ بیرون از من»، همان اولین آینه ای است که اولین تصویرهای مسافر از «خویشتن» در آن نقش می بندد اگر این آینه یا «منِ بیرون از من»، با لبخند و گل و تابلوی خوش آمد و آغوش باز به استقبال آمده باشد، اولین «سکه ی طلای» پذیرش در قلک خالی «خودپذیری» کودک انداخته می شود. این«منِ بیرون از من» را بگذارید مادر بنامیم یا کسی که نقش مادر را برای کودک ایفا میکند."

جملات بالا را دکتر فرنودی بیان کرده است. خواستم با بیان بخشی از سخنان دکتر فرهیخته ای چون دکتر فرنودی و افزودن چند نکته که به طور قطع بسیاری از مادران با آن ناآشنا نیستند چیزی را مطرح کنم  که تا شاید بسیاری از والدین گرامی نیز چون من به آرامش دلخواه خود برسند. آری نکته اینجاست که وقتی فرزند خود را به میان جمعی می برید ، شاید از اینکه فرزند شما غریبی می کند سر درگم شده و دائم در پی چاره هستید بهتر است خود را به جای آن کودک خردسال بگذارید و ببینید که تعداد آدمهایی که برای شما آشنا هستند؛ آیا برای بار چندم است که در جمع می بیند و شما اسم غریبی را به آن داده اید؟ آیا خود شما با این سن و ادعا، وقتی در جمعی از بزرگان و یا غریبه ها که با شما متفاوت هستند قرار می گیرید چگونه احساس و یا برخوردی خواهید داشت ؟ به طور مثال تصور کنید وارد یک کشور دیگری شده اید که تنها 40 درصد از زبان آدمهای آنجا را می دانید و برای اولین بار با انسانهایی، مواجه هستید که فرهنگ و ..... آن بسیار با آنچه شما پنداشته اید فرق دارد. حال از شما می پرسم آیا رفتار شما تا چه حد خودمانی خواهد بود.  آری گاهی آدمهای دور و بر ما بدون توجه به موقعیت فرزندمان  و از سر لطف، دست به راهنمایی های  می زنند که در برخی مواقع والدین را دچار استرس بی موردی می کند. و تنها کافی است در اینگونه مواقع از خود آنها و یا شاید هم بنا به دلایل اجتماعی، از خودتان  بپرسید که اگر برای بار دوم یا سوم با شخصی روبرو شدید، و با توجه به بزرگسال بودنتان، آیا رفتار کامل و صمیمی خواهید داشت که از کودک انتظاراتی بیش از توان دارید. 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: